Voor de meeste mensen is hun oprit zoiets als een verlengstuk van hun huis – je eigen stukje privégebied waar je je auto kunt parkeren en met volle boodschappentassen je huis in kunt lopen zonder hindernissen. Maar voor Iris (42) is dit stukje thuisfront een slagveld geworden. In plaats van haar eigen auto treft ze er namelijk steeds vaker die van haar buren aan. Elke dag een nieuwe parkeerdrama, en wat Iris ook probeert, de buren blijven vrolijk gebruikmaken van haar oprit alsof het een openbaar parkeerterrein is.

Toen wederzijds respect het nog goed deed

Dit alles begon, zoals veel goede burenruzies, met een vriendelijk gebaar. Iris’ buren zaten met een verbouwing, en uit pure naastenliefde stond ze toe dat ze tijdelijk haar oprit gebruikten. “Het is maar een paar weken,” dacht Iris toen nog, misschien zelfs een beetje trots dat ze zo’n begripvolle buurvrouw was.

Maar nu, maanden later en met een verbouwde garage aan de overkant, lijkt die ‘paar weken’ inmiddels een jaarcontract zonder einddatum te zijn geworden. De buren hebben haar oprit ontdekt als hun eigen luxe extra-parkeerplaats en vinden het blijkbaar heerlijk om hun auto’s daar achter te laten. “Ik dacht dat het wel zou stoppen na de verbouwing, maar blijkbaar is mijn oprit nu gewoon een gratis uitbreiding van hun erf geworden,” zucht Iris.

Vriendelijk vragen helpt niet – Het heeft de afdronk van wijn zonder alcohol

Nadat het parkeren een hardnekkig fenomeen werd, probeerde Iris het tactvol aan te kaarten. Ze legde uit dat ze haar oprit eigenlijk zelf wilde gebruiken (een wild idee, maar toch). De buurvrouw glimlachte terug en zei: “Maar je hebt toch een grote oprit?” – een grap waar Iris niet echt om kon lachen. Het kwartje viel: ze zagen het als een persoonlijke uitbreiding van hun perceel. Het was geen *geleend* stukje oprit; het was een *overgenomen* stukje oprit.

Toen Iris haar eigen auto een keer op straat moest zetten, omdat er natuurlijk weer een buurwagen op haar oprit stond, besloot ze het nóg eens op te brengen. “Ach joh, één keer op straat parkeren kan toch geen kwaad?” antwoordden de buren luchtig. Maar wat begon als ‘één keertje’ is inmiddels een bijna dagelijks tafereel. Haar eigen oprit, die ze toch keurig heeft betaald, is een gedeeld terrein geworden en haar geduld raakt nu toch echt op.

“Privé oprit?

Nu denkt Iris aan drastischer maatregelen. Misschien een bord? Zo’n mooi, groot bord waarop staat: “Privé Oprit – Geen Parkeren”? Ze kan het al zien: een serieuze waarschuwing aan iedereen die onuitgenodigd zijn auto op *haar* grondgebied zet. Maar eerlijk gezegd voelt ze zich bij dat idee ook wat ongemakkelijk. Ze wil niet de buurt-moraalridder worden, degene die met borden en regels zwaait. Toch knaagt het: waarom zou ze *überhaupt* met bordjes hoeven zwaaien om haar eigen oprit vrij te houden?

Er gaan ook juridische opties door haar hoofd, zoals een gesprek met de Vereniging van Eigenaren (VvE) of zelfs officiële stappen om haar recht te doen gelden. Maar dat voelt voor Iris als een laatste redmiddel, want ruzie zoeken met de buren is nu ook weer niet haar droom.

Voor Iris is het onbegrijpelijk dat de buren niet begrijpen hoeveel dit voor haar betekent. Ze ging er altijd van uit dat buren vanzelf wel zouden aanvoelen dat ze elkaar de ruimte gunnen, en dat ieders oprit ook écht van die persoon is. Maar nu ze dit dagelijks aan den lijve ondervindt, vraagt ze zich af of dat ‘burengevoel’ soms alleen in films bestaat. Hoe komt het dat ze haar eigen huis niet meer als haar eigen domein ervaart, alleen omdat een ander zijn auto daar neerplant?

Hoe zouden jullie het aanpakken?

Wat denken jullie? Heeft Iris recht op haar eigen oprit (met of zonder borden en waarschuwingen), of hoort het erbij als je in een buurt woont? Wat zou jij doen? Laat je reactie achter en deel jouw tips voor dit frustrerende parkeerprobleem!