“Vroeger was opa en oma bezoeken een vast onderdeel van het leven. Nu lijkt het wel alsof je eerst een afspraak moet maken via hun Google Agenda,” zegt Suusje, een 68-jarige uit Nijmegen. Ze vindt dat het hoog tijd wordt voor een nieuwe regel: kleinkinderen moeten verplicht minstens één keer per maand bij hun grootouders langsgaan. Niet alleen omdat ze het gezelschap mist, maar omdat ze gelooft dat die bezoekjes een cruciale rol spelen in het versterken van familiebanden. “En kom op, wie kan er nou nee zeggen tegen koffie, koekjes en een hoop wijze verhalen?” voegt ze met een knipoog toe.

Suusje woont al haar hele leven in Nijmegen, een stad waar ze ooit het kloppend hart van haar gezin vormde. Haar kinderen zijn inmiddels volwassen, met drukke banen en volle agenda’s. “Ik snap heus wel dat ze geen zeeën van tijd hebben,” zegt ze, “maar tegenwoordig komt er niemand zomaar spontaan langs. Het is altijd: ‘Mam, we kunnen 14 januari om drie uur even koffie drinken, past dat?’ Alsof ik een tandartsafspraak ben!” Die zeldzame bezoekjes, vaak beperkt tot verjaardagen en feestdagen, laten Suusje soms met een leeg gevoel achter. Ze mist de spontaniteit en het simpele plezier van samen zijn.

In haar jeugd was het anders. Elke zondag naar opa en oma, dat hoorde erbij. Het waren momenten van samenzijn, luisteren naar verhalen en het bouwen van herinneringen. “Die zondagen waren goud waard,” herinnert Suusje zich. “We speelden kaartspelletjes, aten boterkoek en mijn opa vertelde over de oorlog. Dat blijft me altijd bij.” Ze zou niets liever willen dan dat haar eigen kleinkinderen zulke momenten met haar ervaren. Maar in plaats daarvan, zo zegt ze, “kennen ze me vooral als ‘die lieve vrouw die met Kerst altijd te veel cadeautjes geeft’.”

Volgens Suusje hoeft een bezoek helemaal niet lang te duren. “Al blijven ze maar een half uurtje. Even een kopje koffie, een praatje, of een wandeling door het park. Dat is al genoeg om te laten zien dat ik nog meetel.” Ze maakt zich zorgen dat haar kleinkinderen weinig weten over hun familiegeschiedenis en de lessen die zij als grootmoeder kan meegeven. “Ik heb zoveel verhalen die ze nooit hebben gehoord. Hoe ik als meisje op klompen naar school ging of hoe we met de hele buurt Sinterklaas vierden. Ze weten dat niet, maar dat is óók een deel van wie zij zijn.”

Suusje hoopt dat haar pleidooi anderen aan het denken zet. “Familie draait niet om de feestdagen of grote cadeaus. Het gaat om tijd samen doorbrengen, hoe klein dat moment ook is. En laten we eerlijk zijn,” grapt ze, “iedereen wordt een beetje beter van oma’s appeltaart. Dat alleen al is de reis waard.”

Iedereen kent het wel: die ene app van je oma waarin ze vraagt wanneer je weer eens langskomt, gevolgd door een subtiele hint over hoe stil het bij haar is. Voor Suusje uit Nijmegen, een 68-jarige oma met een hart vol liefde en een hoofd vol verhalen, is dat geen grapje, maar de realiteit. “Ik ben er niet alleen met kerst, hoor,” zegt ze met een knipoog. Toch ziet ze met lede ogen aan hoe familiebanden steeds meer onder druk komen te staan door het hectische leven van haar kinderen en kleinkinderen. Volgens Suusje is het hoog tijd dat iedereen het familiebezoek weer op de agenda zet, net zoals ze tijd vrijmaken voor werk, hobby’s en Netflix.

Suusje snapt dat de wereld veranderd is. Haar kleindochter vertelde haar laatst dat ze simpelweg te druk is om vaak langs te komen. “Te druk?” zegt Suusje. “Toen ik jong was, was ik ook druk. Maar dan druk met appeltaarten bakken en mijn ouders helpen. Dat heette toen gewoon leven.” Toch raakte die opmerking haar diep, want het voelt alsof ze steeds verder uit beeld raakt. Ze vraagt zich af: hoe komt het dat een simpel bezoekje tegenwoordig zo moeilijk lijkt?

Voor Suusje is familie altijd een prioriteit geweest. Ze herinnert zich hoe ze vroeger elke zondag trouw naar haar eigen grootouders ging. Dat waren geen lange bezoeken, maar wel momenten vol warmte, verhalen en een gevoel van verbondenheid. “Ik wil dat mijn kleinkinderen dat ook ervaren,” zegt ze. “Maar tegenwoordig voelt het alsof ik een tijdslot moet boeken om ze te zien.”

Het gaat haar niet om urenlange verplichtingen. “Even een kopje koffie, een wandeling in het park, desnoods een kwartiertje om even bij te kletsen. Dat is al genoeg,” legt ze uit. Suusje gelooft dat zulke momenten niet alleen haar dag opfleuren, maar ook haar kleinkinderen iets waardevols meegeven: een band met hun roots en een besef van de verhalen en ervaringen die hun familie rijk is.

Ze begrijpt dat verplichting een zwaar woord is. Maar ze ziet het meer als een steuntje in de rug, een stok achter de deur om niet te vergeten wat echt belangrijk is. Ze denkt dat, als jongere generaties die tijd zouden nemen, ze erachter zouden komen hoeveel ze eraan hebben. Niet alleen leuke herinneringen, maar ook levenslessen en een stukje familiegeschiedenis dat ze anders nooit zouden horen.

Voor Suusje is het simpel. “Je kunt liefde en tijd niet afdwingen,” zegt ze, “maar je kunt wel afspreken om samen die momenten te creëren.” Want er komt een dag dat die bezoekjes niet meer mogelijk zijn. En dan hoopt ze dat haar kleinkinderen terugkijken met een glimlach, blij dat ze die tijd met haar hebben doorgebracht. “En zeg nou zelf,” grapt ze, “waar anders krijg je zulke goede koekjes en verhalen voor helemaal niks?”

Bron: Zelfmaakideetjes