Twee fanatieke amateurwielrenners trekken al snel de aandacht met hun opvallende verschijning. Met glanzende, peperdure fietsen, strakke wielrenoutfits en felgekleurde bidons zijn ze moeilijk over het hoofd te zien. Dit type wielrenner, vaak gezien als de ‘koningen van de weg’, kan soms behoorlijk irritatie opwekken bij andere weggebruikers. Ze hebben een houding alsof de hele weg van hen is, en eisen vaak onterecht meer ruimte op dan strikt noodzakelijk is, vergelijkbaar met de frustrerende praktijken van spookrijders.

Het gedrag van één van deze wielrenners onderstreept precies dat stereotype. Zonder dat er een duidelijke reden voor is, geeft hij een ferme klap op de zijkant van een passerende auto, kennelijk om de bestuurder erop te wijzen dat hij meer ruimte moet maken. Dit ondanks het feit dat er op dat moment meer dan genoeg ruimte op de weg is. Het lijkt meer een kwestie van machtsvertoon dan een terechte klacht over veiligheid. Hij eist, zonder enige aanleiding, extra ruimte op alsof hij de regels van de weg bepaalt.

In veel Europese landen, waaronder Nederland, zouden automobilisten waarschijnlijk geïrriteerd hun hoofd schudden en doorrijden, wellicht met een paar boze woorden. Maar in Amerika ligt de situatie anders. De cultuur rond weggebruik is er heel anders en dergelijk gedrag wordt zelden getolereerd. Wielrenners zijn in de Verenigde Staten niet de onaantastbare weggebruikers die ze in sommige andere landen wel lijken te zijn. Dit blijkt ook al snel wanneer de automobilist besluit niet zomaar over zich heen te laten lopen.

Wat begon als een onschuldige fietstocht eindigt abrupt voor de amateurwielrenner. Hij had blijkbaar niet verwacht dat zijn assertieve actie zulke serieuze gevolgen zou hebben. Of het nu de reactie van de automobilist was of het lokale beleid dat hier een rol speelde, één ding is zeker: zijn rit was sneller afgelopen dan gepland. Hij had duidelijk geen rekening gehouden met de andere verkeersmentaliteit die in Amerika heerst, waar wielrenners geen voorkeursbehandeling krijgen simpelweg omdat ze op een tweewieler zitten.

In plaats van zijn rit triomfantelijk voort te zetten, zoals hij gewend was op de smalle wegen van zijn eigen stad, wordt de wielrenner plotseling geconfronteerd met de harde realiteit dat niet overal dezelfde ongeschreven regels gelden. Een les die hij ongetwijfeld niet snel zal vergeten. Zijn poging om de automobilist tot ander gedrag te dwingen, keerde zich tegen hem, en zijn fietstocht eindigde abrupt – zonder de glorie die hij had verwacht, maar met een onverwachte portie zelfreflectie.

Bron: Menszine