Ellemieke is 48 en heeft een drukke baan in de detailhandel. Haar leven lijkt soms wel een wedstrijd tegen de klok, en dan ook nog een gevecht met pakketbezorgers die precies aankomen als zij van huis is. “Het voelt alsof ze expres wachten tot ik net weg ben,” grapt ze. Maar achter die grap zit frustratie: de constante strijd om haar pakketjes in handen te krijgen is inmiddels een terugkerend drama.

Het klassieke “tussen 9 en 5” bezorgvenster is voor Ellemieke een slechte grap. “Ik werk van 9 tot 6, dus hoe moet dat ooit gaan werken?” Haar eerste oplossing was om buren in te schakelen. Maar helaas, dat pakt niet altijd goed uit. “Sommige buren doen alsof ik ze vraag om mijn hypotheek te betalen als ik een pakketje laat bezorgen,” zegt ze met een lach die meer bitter dan vrolijk is. “Vroeger hielpen buren elkaar gewoon. Nu krijg je een kortaf ‘nee’ alsof je om een wereldreis vraagt.”

De uitdaging wordt nog groter als een levering wordt gemist en opnieuw moet worden ingepland. “Dan denk ik: waarom hebben we al die technologie als een simpel pakketje nog steeds een missie van NASA lijkt te zijn?” Ellemieke begrijpt niet waar de gemeenschapszin van vroeger is gebleven. “Het voelt soms alsof mensen elkaar nauwelijks meer willen kennen, laat staan helpen.”

Toch heeft ze nog niet de hoop opgegeven. “Gelukkig zijn er ook buren die wel helpen, en dat waardeer ik enorm,” zegt ze dankbaar. Maar ze wil niet telkens dezelfde mensen belasten. “Ik wil ook niet die buurvrouw worden waar iedereen voor wegduikt als ik eraan kom,” zegt ze half grinnikend, half serieus. Het blijft zoeken naar een balans tussen om hulp vragen en mensen niet tot last zijn.

Een afhaalpunt lijkt een logische optie, maar voor Ellemieke is dat allesbehalve ideaal. “Na een lange dag werken wil ik gewoon naar huis, niet nog naar een afhaalpunt aan de andere kant van de stad.” Ze droomt van een buurt waar iedereen elkaar helpt zonder erbij na te denken. “Als je een pakketje voor iemand aanneemt, is dat toch een kleine moeite?”

Ondanks alles blijft Ellemieke optimistisch. “Misschien verandert het weer, wie weet.” En met een knipoog voegt ze toe: “Of misschien moet ik maar stoppen met online shoppen… maar dat is ook geen optie!” Hopelijk kan haar verhaal anderen inspireren om toch weer net dat beetje meer voor elkaar klaar te staan. Want zeg nou zelf, wie heeft er ooit spijt gehad van een goede buur?